Γιατί οι σημερινοί πολιτικοί εμμένουν στην ίδια συνταγή…

Ο Ελληνισμός βρίσκεται στην δεινότερη θέση της ιστορίας του. Σε αντιδιαστολή με παλαιότερες εποχές, σήμερα δυστυχώς πολλοί από εμάς απορρίπτουν οικειοθελώς, το μόνο «όπλο» που δύναται να αντιμετωπίσει τον νέο «μεσαίωνα» που βάλλει εναντίον ολόκληρης την ανθρωπότητας· το ελληνικό πνεύμα!

Στον ελλαδικό χώρο οι πολιτικοί δεν

στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Η απουσία ισχυρής ηγεσίας και σοβαρών προτύπων οδηγεί την κοινωνία σε αδιέξοδο, καθώς στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται δραστική λύση. Οι σημερινοί ιθύνοντες και οι σύμβουλοί τους έχουν ταυτίσει την μοίρα της Ελλάδας με την πορεία του δυτικοευρωπαικού μορφώματος. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως η Ευρωζώνη κλονίζεται. Δεν τους αδικώ! Δεν γνωρίζουν να κινηθούν αλλιώς. Όλα τους τα χρόνια τα «σπατάλησαν» στο να μάθουν και εν συνεχεία να υποστηρίζουν με ζήλο το δόγμα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν την χώρα τους ως μικρή, η οποία δίχως το «κύρος» της Δύσης, «δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της». Τόσο καιρό στις τοποθετήσεις τους απλά μετέφεραν τα λόγια «αναγνωρισμένων Ευρωπαίων». Δεν είχαν και ούτε έχουν πλάνο για την περίπτωση που η Ευρωζώνη πάψει να υφίσταται. Αναμένουν στο ακουστικό τους τις εκ των Βρυξελλών παραινέσεις. Είναι λυπηρό να παρατηρεί κανείς την αναπαραγωγή «δυτικίστικης» προπαγάνδας από Έλληνες πολιτικούς ακόμα και για το πιο ανώδυνο θέμα.

Προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους. Δεν τολμώ να παραδεχτώ ότι κι εγώ θα πανικοβαλλόμουν, όταν ο υποτιθέμενος «ευρωπαϊσμός» που χρόνια τώρα πίστευα, μελετούσα κι έχτιζα πάνω του την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, ήταν στην ουσία μια «μπλόφα» των ισχυρών. Μια «φούσκα» που τώρα λόγω σύγκρουσης συμφερόντων είναι έτοιμη να σκάσει.

Έτσι όμως δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Η πολιτική δεν είναι απλά επάγγελμα αλλά κυρίως λειτούργημα. Επομένως απαιτείται ηγέτης-διοικητής (commander) με αποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό να τον πλαισιώνει. Ο πολιτικός, σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Max Weber, οφείλει να διέπεται από πάθος (μεράκι) γι αυτό που κάνει (sachliche Leidenschaft), αίσθημα ευθύνης (Verantwortungsgefühl) και διορατικότητα (Augenmaß).

Την προσκόλληση σε δόγματα και άξονες κερδίζει μόνο η αγνή, ανιδιοτελής και πρακτική αγάπη για την πατρίδα. Τους Έλληνες μπορούν να τους ενώσουν μόνο τα ιδανικά του Ελληνισμού, «ξεπλυμένα» από ιδεοληψίες και κομματισμούς. Τίποτα άλλο. Η ματαιοδοξία, τα ιδεολογήματα και οι εμμονές του τωρινού πολιτικού φάσματος αποπροσανατολίζουν την πολιτική σκέψη και «σπρώχνουν» την Ελλάδα στον γκρεμό
μαζί με τους εμπνευστές του δυτικίζοντος «Ευρωπαϊσμού». Η πρόσδεση σε κηδεμόνες, το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και ο ξύλινος λόγος πρέπει να τερματιστούν άμεσα. Οι Έλληνες πολίτες επιβάλλεται όρθιοι να αντιμετωπίσουν την μπόρα που έρχεται και όχι καθιστοί σε καναπέδες να ακούν την μία ή την άλλη εκτός τόπου και χρόνου πολιτικάντικη ανοησία-σκοπιμότητα.

Χωρίς φλόγα δεν ανάβει το κερί. Αυτή η φλόγα κρύβεται στα σπλάχνα του κάθε Έλληνα. Εκείνοι που θα καταφέρουν να την βγάλουν έξω χωρίς να σβήσει από τον άνεμο της εποχής, αυτοί θα πρέπει να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους.

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

ΠΥΓΜΗ.gr