Πώς ο Ρεχάγκελ γκρέμισε τον μύθο του
Η ιστορία της μοναρχίας στην Ελλάδα είχε το τέλος που η δράση της οριοθέτησε.
Η ποδοσφαιρική μοναρχία του «Οθωνα» Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος έφτασε την Ελλάδα μέχρι την ευρωπαϊκή κορυφή το 2004, διασύρεται αυτές τις μέρες -χωρίς καμία έκπτωση- από τον ίδιο τον Γερμανό, καθώς ο πρώην ποδοσφαιρικός εκλέκτορας εξέπληξε τους πάντες επιλέγοντας να συμμετάσχει στην κατάρρευση του τρανού ειδώλου του, το οποίο ο ίδιος δημιούργησε πριν από εννέα χρόνια.
Λαμβάνοντας, χωρίς ενδοιασμούς, το...
«χρίσμα» του κακού ταχυδακτυλουργού, που αποφάσισε ξεδιάντροπα να κοροϊδέψει χωρίς τύψεις τους κατοίκους αυτής της χώρας, οι οποίοι κάποτε τον αποθέωσαν.
Πάντως, ο Γερμανός δεν αιφνιδίασε εκείνους που τον έμαθαν από την πρώτη του ημέρα στην Ελλάδα, καθώς ποτέ δεν δίστασε να βάλει το όνομά του μπροστά από οτιδήποτε άλλο.
Οπως, άλλωστε, έκανε και στον θρίαμβο του Euro, στη διάρκεια της διεξαγωγής του οποίου επέτρεπε τις (αληθινές ή ψεύτικες, δεν έχει τόση σημασία πια) διαρροές για την «ανυπαρξία» του και για την ουσιαστική δουλειά στην Εθνική, η οποία «ψιθυριζόταν» ότι γινόταν μόνο από τον Γιάννη Τοπαλίδη.
Ο ίδιος όχι απλώς δεν τσαντιζόταν αλλά τηρούσε σιγή ιχθύος χαμογελώντας ειρωνικά και εισπράττοντας τις συζητήσεις ως υποστήριξη στον μύθο που δημιουργούσε!
Δεν μίλησε ποτέ ούτε στα λόμπι των ξενοδοχείων και τα αεροδρόμια, αφού παρίστανε ότι δεν καταλάβαινε ούτε λέξη εκτός από γερμανικά.
Αδιαφορώντας τι μάθαιναν οι φίλαθλοι και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι με τη σειρά τους τα μετέφεραν στους παίκτες. Καρφί δεν του καιγόταν!
Στο ίδιο πρίσμα και οι σχέσεις του με τους φιλάθλους, οι οποίοι πάσχιζαν για να του αποσπάσουν -όχι αυτόγραφο- ένα απλό χαμόγελο.
Ο Γερμανός τότε επέλεξε να ισχυροποιήσει το προφίλ του, πριν ακόμα ξεκινήσει η προετοιμασία για την τελική φάση του 2004, δίνοντας συνέντευξη από το σπίτι του στη Γερμανία στην ΕΡΤ (δεν δέχθηκε να μιλήσει επί Ελληνικού εδάφους ούτε σε άλλη γλώσσα εκτός από γερμανικά), την οποία προετοίμαζε απάντηση-απάντηση τρεις ολόκληρες ημέρες.
Φτάνοντας στο τέλος της τραγούδησε μπροστά στην κάμερα τον Ελληνικό εθνικό ύμνο (!), προκειμένου να γίνει συμπαθής εκ των προτέρων στους Ελληνες φιλάθλους, καθώς δεν περίμενε την απίστευτη θριαμβευτική συνέχεια, όπως κανείς άλλωστε.
Ο προβληματισμός για την αναζήτηση των αιτιών οι οποίες δίνουν το δικαίωμα στους «άλλους» (ξένους) να αντιμετωπίζουν κάποιες φορές τους Ελληνες ως ιθαγενείς, με τα καθρεφτάκια ανά χείρας, είναι μια παλιά συζήτηση.
Μια άλλη, εντελώς διαφορετική, είναι αυτή που εστιάζει και στα πρόσωπα που επιχειρούν να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο, ειδικά εκείνα που αποκόμισαν προηγουμένως από αυτήν τη χώρα (δικαίως ή αδίκως, άλλη κουβέντα αυτή) οφέλη εφάμιλλα, τα οποία ισοδυναμούν με τις τιμές που αρμόζουν σε ευεργέτες.
Οσο και αν προσπάθησε, λοιπόν, ο «χερ Οτο» να μας πείσει αυτήν την ώρα ότι η επιθυμία του ήταν... επιτέλους να βαπτιστεί πρεσβευτής Καλής Θελήσεως, προκειμένου να βοηθήσει αυτήν την εποχή την ελληνογερμανική συνεργασία, είναι αδύνατον να πείσει οποιονδήποτε.
Γιατί ακόμη και αν μας θεωρεί ηλίθιους, αν μη τι άλλο, μικρή ή μεγάλη μνήμη όλοι έχουμε, όσο «μικροί» και αν δείχνουμε στα μάτια του.
Οσοι τον έζησαν από κοντά στη συνεργασία του με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δεν ξεχνούν ποτέ τις υπερβολικές απαιτήσεις του και τις υψηλού κόστους πολλές και άνευ αντικειμένου αποστολές, όταν και όπου εκείνος ήθελε, όχι πάντα με χρήσιμες αφορμές για την προετοιμασία της Εθνικής. Κανείς ποτέ δεν του αρνήθηκε.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, που είχε το τιμόνι της Εθνικής ποδοσφαίρου, αλλά επέλεξε να μη ζήσει ποτέ ανάμεσά μας προκειμένου να μάθει τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων, ο προπονητής που δεν τον απασχολούσε ποτέ η άποψη οποιουδήποτε για τις επιλογές του, όσο και αν σε κάποιες περιπτώσεις προκαλούσε το κοινό αίσθημα, ο ομοσπονδιακός τεχνικός που δεν ασχολήθηκε καθόλου με το ποδόσφαιρο της χώρας μας και την ανάπτυξή του παρά μόνο με τη δική του δουλειά στην Εθνική, ο Γερμανός που πηγαινοερχόταν για τις υποχρεώσεις του και χρησιμοποιούσε την επαγγελματική επιτυχία προκειμένου να φιλοτεχνήσει το προφίλ του στα μάτια των Γερμανών, μπήκε τελικά στον κόπο να μας επισκεφτεί ξανά, το 2011, για να ρυθμίσει τη φορολογική εκκρεμότητά του (επ' ευκαιρία έλαβε και την τιμητική πλακέτα από τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ!) και δεύτερη φορά αυτήν την ώρα, επειδή υπάκουσε στο κάλεσμα των επικοινωνιολόγων της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας, στο πλαίσιο μιας πολιτικής «τηλεοπτικής» γερμανικής ατζέντας.
Οχι, φυσικά, επειδή... κόπτεται για το «ελληνικό δράμα». Εάν συνέβαινε αυτό, θα τον είχαμε ακούσει, από τότε που σταμάτησε να πληρώνεται πλουσιοπάροχα ως προπονητής της Εθνικής, να αγωνιά για τους κατοίκους της Ελλάδας.
Ομως δεν ένιωσε ποτέ τέτοια συναισθήματα, καθώς ήταν ο ίδιος που υπονόμευσε την προσπάθεια της Εθνικής το 2004 και, μάλιστα, λίγο έλειψε να τη διαλύσει!
Στο ημίχρονο του τρίτου αγώνα κόντρα στη Ρωσία, με το εις βάρος μας 2-1 να δίνει παρ' όλα αυτά την πρόκριση στα προημιτελικά, δεν ήθελε να βγει ξανά στο γήπεδο, εάν ο πρόεδρος της ΕΠΟ δεν του υποσχόταν συγκεκριμένη ημερομηνία για την εξόφληση των οφειλών του!
Οι απεγνωσμένες προσπάθειες των ανθρώπων της ΕΠΟ να μη βγει στην επιφάνεια το συγκεκριμένο περιστατικό έπιασαν τόπο λόγω της πρόκρισης και των επόμενων νικηφόρων παιχνιδιών που ακολούθησαν.
Η «κλειστή» συμπεριφορά του ερμηνευόταν τότε από εκείνους που δεν ήξεραν ως φυσιολογική συνέπεια, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ηρεμία της ομάδας στον δρόμο για τον τελικό.
Ο ίδιος άνθρωπος, λοιπόν, που έπαιρνε οδοιπορικά ακόμη και όταν έμενε στο σπίτι του στο Εσεν, τώρα μας επισκέφτηκε για να το πληροφορηθούν οι Ελληνες της Γερμανίας, τους οποίους χρειάζεται η Μέρκελ, αφού σύντομα θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη.
Η ανοησία εκείνων που θεώρησαν ότι η καγκελάριος θα κερδίσει με αυτόν τον τρόπο ψήφους δεν έχει σημασία να σχολιαστεί, όμως η βλακεία όσων πίστεψαν ότι θα του κάνει καλό αυτή η καμπάνια είναι απερίγραπτη.
Καθώς χαλάει μια εικόνα που έφτιαξε με προσπάθεια οκτώ ετών μέσα σε μόλις λίγες μέρες και γελοιοποιείται χάνοντας κάθε ίχνος εκτίμησης και φυσικά τον μύθο που δημιούργησε.
Ο «χερ Οτο» απέδειξε ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε, ουδέποτε προβληματίστηκε για την ελληνική εικόνα του. Γι' αυτό και έμπλεξε αβίαστα το ποδόσφαιρο με την πολιτική.
Ομως είναι φανερο ότι ο Ρεχάγκελ έχει διαγράψει από τους επιθυμητούς προορισμούς του την Ελλάδα.
Δεν θα του κοστίσει, λοιπόν, εάν ξενερώσουμε μαζί του. Στο δικό του μυαλό αυτή η ιστορία είναι ακόμη μία ευκαιρία για να νιώσει σημαντικός στα μάτια των συμπατριωτών του.
Και κάτι ακόμη. Τι πρεσβεύει; Κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι αντιλαμβάνονται για μας η Μέρκελ και ο Σόιμπλε; Δεν το είπε, πάντως! Ο εντεταλμένος Οτο, με τον υφυπουργό Εργασίας Φούχτελ για υποβολέα, βαριέται χαρακτηριστικά.
Παρ' όλα αυτά, έβαλε στο πρόγραμμά του επαφές με ανθρώπους της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής της Ελλάδας.
Δεν του καίγεται καρφί
Οι πολιτικοί μας δεν ήταν δυνατόν να μη μιλήσουν, πάντως.
«Ο κ. Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος γνώρισε ημέρες δόξας στην πατρίδα μας ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδος, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ως επίτιμος πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα μετατρέπεται πλέον σε όργανο της αντικοινωνικής μνημονιακής πολιτικής της Μέρκελ και του Φούχτελ, διακινδυνεύοντας έτσι να δεχτεί κόκκινη κάρτα από τα εκατομμύρια φτωχοποιημένους Ελληνες φιλάθλους που τόσο πολύ τον αγάπησαν» δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Νότης Μαριάς.
Καμία ενόχληση για τον Γερμανό.
Ούτε τέτοιες αντιδράσεις ούτε η τιμητική πλακέτα με την οποία βραβεύτηκε από τον υπουργό Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη, παρουσία του Γερμανού υφυπουργού Φούχτελ, του είπαν κάτι.
Αντώνης Κατσαρός
Η ιστορία της μοναρχίας στην Ελλάδα είχε το τέλος που η δράση της οριοθέτησε. Η ποδοσφαιρική μοναρχία του «Οθωνα» Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος έφτασε την Ελλάδα μέχρι την ευρωπαϊκή κορυφή το 2004, διασύρεται αυτές τις μέρες -χωρίς καμία έκπτωση- από τον ίδιο τον Γερμανό, καθώς ο πρώην ποδοσφαιρικός εκλέκτορας εξέπληξε τους πάντες επιλέγοντας να συμμετάσχει στην κατάρρευση του τρανού ειδώλου του, το οποίο ο ίδιος δημιούργησε πριν από εννέα χρόνια.
Λαμβάνοντας, χωρίς ενδοιασμούς, το...
«χρίσμα» του κακού ταχυδακτυλουργού, που αποφάσισε ξεδιάντροπα να κοροϊδέψει χωρίς τύψεις τους κατοίκους αυτής της χώρας, οι οποίοι κάποτε τον αποθέωσαν.
Πάντως, ο Γερμανός δεν αιφνιδίασε εκείνους που τον έμαθαν από την πρώτη του ημέρα στην Ελλάδα, καθώς ποτέ δεν δίστασε να βάλει το όνομά του μπροστά από οτιδήποτε άλλο.
Οπως, άλλωστε, έκανε και στον θρίαμβο του Euro, στη διάρκεια της διεξαγωγής του οποίου επέτρεπε τις (αληθινές ή ψεύτικες, δεν έχει τόση σημασία πια) διαρροές για την «ανυπαρξία» του και για την ουσιαστική δουλειά στην Εθνική, η οποία «ψιθυριζόταν» ότι γινόταν μόνο από τον Γιάννη Τοπαλίδη.
Ο ίδιος όχι απλώς δεν τσαντιζόταν αλλά τηρούσε σιγή ιχθύος χαμογελώντας ειρωνικά και εισπράττοντας τις συζητήσεις ως υποστήριξη στον μύθο που δημιουργούσε!
Δεν μίλησε ποτέ ούτε στα λόμπι των ξενοδοχείων και τα αεροδρόμια, αφού παρίστανε ότι δεν καταλάβαινε ούτε λέξη εκτός από γερμανικά.
Αδιαφορώντας τι μάθαιναν οι φίλαθλοι και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι με τη σειρά τους τα μετέφεραν στους παίκτες. Καρφί δεν του καιγόταν!
Στο ίδιο πρίσμα και οι σχέσεις του με τους φιλάθλους, οι οποίοι πάσχιζαν για να του αποσπάσουν -όχι αυτόγραφο- ένα απλό χαμόγελο.
Ο Γερμανός τότε επέλεξε να ισχυροποιήσει το προφίλ του, πριν ακόμα ξεκινήσει η προετοιμασία για την τελική φάση του 2004, δίνοντας συνέντευξη από το σπίτι του στη Γερμανία στην ΕΡΤ (δεν δέχθηκε να μιλήσει επί Ελληνικού εδάφους ούτε σε άλλη γλώσσα εκτός από γερμανικά), την οποία προετοίμαζε απάντηση-απάντηση τρεις ολόκληρες ημέρες.
Φτάνοντας στο τέλος της τραγούδησε μπροστά στην κάμερα τον Ελληνικό εθνικό ύμνο (!), προκειμένου να γίνει συμπαθής εκ των προτέρων στους Ελληνες φιλάθλους, καθώς δεν περίμενε την απίστευτη θριαμβευτική συνέχεια, όπως κανείς άλλωστε.
Ο προβληματισμός για την αναζήτηση των αιτιών οι οποίες δίνουν το δικαίωμα στους «άλλους» (ξένους) να αντιμετωπίζουν κάποιες φορές τους Ελληνες ως ιθαγενείς, με τα καθρεφτάκια ανά χείρας, είναι μια παλιά συζήτηση.
Μια άλλη, εντελώς διαφορετική, είναι αυτή που εστιάζει και στα πρόσωπα που επιχειρούν να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο, ειδικά εκείνα που αποκόμισαν προηγουμένως από αυτήν τη χώρα (δικαίως ή αδίκως, άλλη κουβέντα αυτή) οφέλη εφάμιλλα, τα οποία ισοδυναμούν με τις τιμές που αρμόζουν σε ευεργέτες.
Οσο και αν προσπάθησε, λοιπόν, ο «χερ Οτο» να μας πείσει αυτήν την ώρα ότι η επιθυμία του ήταν... επιτέλους να βαπτιστεί πρεσβευτής Καλής Θελήσεως, προκειμένου να βοηθήσει αυτήν την εποχή την ελληνογερμανική συνεργασία, είναι αδύνατον να πείσει οποιονδήποτε.
Γιατί ακόμη και αν μας θεωρεί ηλίθιους, αν μη τι άλλο, μικρή ή μεγάλη μνήμη όλοι έχουμε, όσο «μικροί» και αν δείχνουμε στα μάτια του.
Οσοι τον έζησαν από κοντά στη συνεργασία του με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δεν ξεχνούν ποτέ τις υπερβολικές απαιτήσεις του και τις υψηλού κόστους πολλές και άνευ αντικειμένου αποστολές, όταν και όπου εκείνος ήθελε, όχι πάντα με χρήσιμες αφορμές για την προετοιμασία της Εθνικής. Κανείς ποτέ δεν του αρνήθηκε.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, που είχε το τιμόνι της Εθνικής ποδοσφαίρου, αλλά επέλεξε να μη ζήσει ποτέ ανάμεσά μας προκειμένου να μάθει τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων, ο προπονητής που δεν τον απασχολούσε ποτέ η άποψη οποιουδήποτε για τις επιλογές του, όσο και αν σε κάποιες περιπτώσεις προκαλούσε το κοινό αίσθημα, ο ομοσπονδιακός τεχνικός που δεν ασχολήθηκε καθόλου με το ποδόσφαιρο της χώρας μας και την ανάπτυξή του παρά μόνο με τη δική του δουλειά στην Εθνική, ο Γερμανός που πηγαινοερχόταν για τις υποχρεώσεις του και χρησιμοποιούσε την επαγγελματική επιτυχία προκειμένου να φιλοτεχνήσει το προφίλ του στα μάτια των Γερμανών, μπήκε τελικά στον κόπο να μας επισκεφτεί ξανά, το 2011, για να ρυθμίσει τη φορολογική εκκρεμότητά του (επ' ευκαιρία έλαβε και την τιμητική πλακέτα από τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ!) και δεύτερη φορά αυτήν την ώρα, επειδή υπάκουσε στο κάλεσμα των επικοινωνιολόγων της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας, στο πλαίσιο μιας πολιτικής «τηλεοπτικής» γερμανικής ατζέντας.
Οχι, φυσικά, επειδή... κόπτεται για το «ελληνικό δράμα». Εάν συνέβαινε αυτό, θα τον είχαμε ακούσει, από τότε που σταμάτησε να πληρώνεται πλουσιοπάροχα ως προπονητής της Εθνικής, να αγωνιά για τους κατοίκους της Ελλάδας.
Ομως δεν ένιωσε ποτέ τέτοια συναισθήματα, καθώς ήταν ο ίδιος που υπονόμευσε την προσπάθεια της Εθνικής το 2004 και, μάλιστα, λίγο έλειψε να τη διαλύσει!
Στο ημίχρονο του τρίτου αγώνα κόντρα στη Ρωσία, με το εις βάρος μας 2-1 να δίνει παρ' όλα αυτά την πρόκριση στα προημιτελικά, δεν ήθελε να βγει ξανά στο γήπεδο, εάν ο πρόεδρος της ΕΠΟ δεν του υποσχόταν συγκεκριμένη ημερομηνία για την εξόφληση των οφειλών του!
Οι απεγνωσμένες προσπάθειες των ανθρώπων της ΕΠΟ να μη βγει στην επιφάνεια το συγκεκριμένο περιστατικό έπιασαν τόπο λόγω της πρόκρισης και των επόμενων νικηφόρων παιχνιδιών που ακολούθησαν.
Η «κλειστή» συμπεριφορά του ερμηνευόταν τότε από εκείνους που δεν ήξεραν ως φυσιολογική συνέπεια, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ηρεμία της ομάδας στον δρόμο για τον τελικό.
Ο ίδιος άνθρωπος, λοιπόν, που έπαιρνε οδοιπορικά ακόμη και όταν έμενε στο σπίτι του στο Εσεν, τώρα μας επισκέφτηκε για να το πληροφορηθούν οι Ελληνες της Γερμανίας, τους οποίους χρειάζεται η Μέρκελ, αφού σύντομα θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη.
Η ανοησία εκείνων που θεώρησαν ότι η καγκελάριος θα κερδίσει με αυτόν τον τρόπο ψήφους δεν έχει σημασία να σχολιαστεί, όμως η βλακεία όσων πίστεψαν ότι θα του κάνει καλό αυτή η καμπάνια είναι απερίγραπτη.
Καθώς χαλάει μια εικόνα που έφτιαξε με προσπάθεια οκτώ ετών μέσα σε μόλις λίγες μέρες και γελοιοποιείται χάνοντας κάθε ίχνος εκτίμησης και φυσικά τον μύθο που δημιούργησε.
Ο «χερ Οτο» απέδειξε ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε, ουδέποτε προβληματίστηκε για την ελληνική εικόνα του. Γι' αυτό και έμπλεξε αβίαστα το ποδόσφαιρο με την πολιτική.
Ομως είναι φανερο ότι ο Ρεχάγκελ έχει διαγράψει από τους επιθυμητούς προορισμούς του την Ελλάδα.
Δεν θα του κοστίσει, λοιπόν, εάν ξενερώσουμε μαζί του. Στο δικό του μυαλό αυτή η ιστορία είναι ακόμη μία ευκαιρία για να νιώσει σημαντικός στα μάτια των συμπατριωτών του.
Και κάτι ακόμη. Τι πρεσβεύει; Κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι αντιλαμβάνονται για μας η Μέρκελ και ο Σόιμπλε; Δεν το είπε, πάντως! Ο εντεταλμένος Οτο, με τον υφυπουργό Εργασίας Φούχτελ για υποβολέα, βαριέται χαρακτηριστικά.
Παρ' όλα αυτά, έβαλε στο πρόγραμμά του επαφές με ανθρώπους της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής της Ελλάδας.
Δεν του καίγεται καρφί
Οι πολιτικοί μας δεν ήταν δυνατόν να μη μιλήσουν, πάντως.
«Ο κ. Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος γνώρισε ημέρες δόξας στην πατρίδα μας ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδος, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ως επίτιμος πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα μετατρέπεται πλέον σε όργανο της αντικοινωνικής μνημονιακής πολιτικής της Μέρκελ και του Φούχτελ, διακινδυνεύοντας έτσι να δεχτεί κόκκινη κάρτα από τα εκατομμύρια φτωχοποιημένους Ελληνες φιλάθλους που τόσο πολύ τον αγάπησαν» δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Νότης Μαριάς.
Καμία ενόχληση για τον Γερμανό.
Ούτε τέτοιες αντιδράσεις ούτε η τιμητική πλακέτα με την οποία βραβεύτηκε από τον υπουργό Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη, παρουσία του Γερμανού υφυπουργού Φούχτελ, του είπαν κάτι.
Αντώνης Κατσαρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου