Οι Έλληνες απορούν γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν στο ξεπούλημα της χώρας τους. Οι Έλληνες απορούν γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν στην υποδούλωση της χώρας τους και την δική τους. Απορεί ο ένας Έλληνας για τον άλλον Έλληνα. Για τον εαυτό του δεν απορεί κανείς.
Αλήθεια, γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν;
Αλήθεια, γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν;
Είμαστε στον 7ο χρόνο από την χρεοκοπία -η χώρα διαλύθηκε και η ασφυξία είναι πια απόλυτη-, δεν θα έπρεπε να έχουν αντιδράσει οι Έλληνες;
Ναι, τους αρέσει.
Θα το εξηγήσω.
Ξεχάσαμε πως οι Έλληνες μεγαλώνουν με μια κουλτούρα παράπονου και καημού.
Οι Έλληνες μεγαλώνουν με το αίσθημα του αδικημένου.
Πάντα αδικημένοι οι Έλληνες.
Αδικημένοι στη ζωή, στον έρωτα, από φίλους, από την οικογένεια, «ούτε αδερφός αγόρι μου δεν νοιάστηκε για σένα».
Ακούστε τα μεγάλα ελληνικά τραγούδια, είναι όλα θρήνοι. Πένθος. Μοιρολόγια.
Φτώχεια, αδικία, καημός, δάκρυα, στεναγμοί, γκρίνια, κλάψα, θάνατος.
Το περίεργο είναι πως αυτά τα τραγούδια τα τραγουδούν οι πάντες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ -επί κυβέρνησης Σημίτη- να τραγουδούν στις Πρέσπες την Φτωχολογιά και την Άπονη Ζωή.
Πλούσιοι άνθρωποι, με όλα τα οικονομικά τους προβλήματα λυμένα για πάντα, τραγουδούσαν για τη ζωή που τους αδίκησε και την φτώχεια που τους δέρνει.
Και τραγουδούσαν με πάθος. Το πίστευαν.
Τρεις μέρες πριν, καθώς επέστρεφα με μια φίλη μου από το μαιευτήριο, όπου μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, ακούμε από το ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου «Όταν γεννιέται ο άνθρωπος, ένας καημός γεννιέται…».
«Τι λες Γκάτσο μου» λέω εγώ, «όταν γεννιέται ο άνθρωπος, γεννιέται μια ζωή, μια ελπίδα, ένα χαμόγελο…».
Αλλά το μυαλό των Ελλήνων είναι στον καημό. Το μυαλό των Ελλήνων δεν είναι σε αυτούς που γεννιούνται αλλά σε αυτούς που πεθαίνουν.
«Κοίτα τι έπαθε ο κακομοίρης», «κοίτα τι έπαθε η καημένη», οι Έλληνες λατρεύουν την δυστυχία.
Οι Έλληνες λατρεύουν το δράμα και το μελό· κοιτάξτε την υπόθεση Παντελίδη με το αδικοχαμένο λαϊκό παιδί.
Με την δυστυχία φτιάχνονται οι Έλληνες.
Η χαρά προκαλεί μια ενοχή στους Έλληνες.
Η χαρά προκαλεί αμηχανία στους Έλληνες.
Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν ξέρουν πώς να την διαχειριστούν.
Οι τελευταίες δυο δεκαετίες, πριν την χρεοκοπία, είχαν μια σχετική ανεμελιά και χαρά για πολλούς Έλληνες. Όχι για όλους.
Οι Έλληνες δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη χαρά και την ευτυχία.
Αυτό οδήγησε σε χαζοχαρούμενες ζωές, χαζοχαρούμενους ανθρώπους, χαζοχαρούμενες σχέσεις, χαζοχαρούμενα τραγούδια και -γενικά- όλα χαζοχαρούμενα.
Οι Έλληνες έχασαν τον καημό και την κλάψα.
Αυτό τους αποσυντόνισε.
Ήρθε, όμως, η χρεοκοπία της χώρας και έφερε φτώχεια, μετανάστευση, χωρισμούς, αυτοκτονίες και εκατομμύρια καημούς.
Καημοί, η χαρά του Έλληνα.
Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι γιατί -με την χρεοκοπία- γέμισε η ζωή τους πίκρες και καημούς.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούν.
Οι Έλληνες γουστάρουν αυτό που τους συμβαίνει.
Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι μόνο όταν είναι δυστυχισμένοι.
Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού.
Πηγή: pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου