Μια αληθινή ιστορία….
Γράφει ο Ηλίας Παπακωσταντίνου
Κάποτε μέσα στα χρόνια της βαριάς Τουρκοκρατίας-βαρβαροκρατίας στον ιστορικό Μοριά και στα αιματοποτισμένα χώματα της Αρκαδίας, ζούσαν οι προπάπποι μου ερχόμενοι μέσα από τους αρχαίους χρόνους πάντοτε αδούλωτοι και απροσκύνητοι ως γνήσιοι Έλληνες και Ρωμιοί.
Κάποια στιγμή ο Πασάς της επαρχίας είδε την τότε νέα και όμορφη γυναίκα του προπάππου μου, την ζήλεψε και ζήτησε επιτακτικά να έρθει στο χαρέμι του γιατί
διαφορετικά γνωρίζουμε σχεδόν όλοι τι θα επακολουθούσε.
Ο σύζυγός της, σαν άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας, της ζήτησε να πάει χωρίς όμως να της αποκαλύψει το σχέδιό του. Αυτή όπως ήταν φυσικό λύγισε και έβαλε τα κλάματα, αυτός την έπεισε να πάει και να μην ανησυχεί.
Πριν ξεκινήσει η σύζυγός του ειδοποίησε ο ίδιος τον Πασά ότι η γυναίκα του έρχεται στο κονάκι του και να βγει να την προϋπαντήσει.
Ο σύζυγός της όμως του είχε στήσει ενέδρα θανάτου και μόλις ο Πασάς βγήκε να την ανταμώσει με λαχτάρα, ο σύζυγός της κρυμμένος πίσω από μια μάντρα τον πυροβόλησε στο κεφάλι και τον έστειλε εκεί που του άξιζε.
Κατόπιν πήρε την σύζυγό του και όλη την οικογένειά του και κατηφόρισαν προς τα μέρη της Μεσσηνιακής γης όπου για μεγάλο διάστημα κρυβόταν σε ορεινά μέρη και μέσα σε σπηλιές έτσι ώστε να ξεχαστεί το γεγονός και να ζήσουν με ασφάλεια, όχι όμως εν απουσία από το δράμα που ζούσε η Πατρίδα τους.
Οι απόγονοι αυτών πολέμησαν (τους αναφέρει και Φωτάκος στα απομνημονεύματά του) μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη τον οποίον και φιλοξένησαν αρκετές φορές στο σπίτι τους στην Μεσσηνία.
Η πράξη του προγόνου μου αυτή δεν ήταν μια δηλωτική πράξη του «Λάθε Βιώσας», αλλά μια συνειδητή πράξη αντίστασης στον κατακτητή με θάρρος και λεβεντιά όπου δεν δίστασε να χάσει τα πάντα προκειμένου να μείνει αδούλωτος στην ψυχή και στο σώμα.
Όταν σκότωσε τον Αγαρηνό στην ουσία δεν σκότωσε τον άνθρωπο αλλά την ανηθικότητα, την ωμότητα, την βαρβαρότητα τόσων χρόνων (βίαιοι εξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, άγρια εγκλήματα) και παράλληλα προάσπιζε το θεσμό της οικογένειας και την ιερότητα του.
Κάτι που σήμερα πλήττεται βάναυσα.
Σήμερα οι κατακτητές μπορεί να μην θέλουν τις γυναίκες και τα παιδιά μας αλλά θέλουν να πάρουν τη μητέρα Πατρίδα μαζί με τον πλούσιο ορυκτό πλούτο της, να παιδομαζώξουν την παιδεία μας με τα νεο-γενιτσάρικα σχέδια, να περιθάλψουν το δούλο-ασθενή Έλληνα με γενόσημα φθηνού κόστους, να βάλουν δυσβάσταχτα χαράτσια πλήττοντας την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του Έλληνα.
Όλοι αυτοί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι το μικρό αυτό αλωνάκι είναι θεμελιωμένο πάνω σε πέτρες σκληρές, άγονες και μπαρουτοκαπνισμένες .
Αυτές οι αιματοποτισμένες πέτρες γεννήκανε οι θεμέλιοι λίθοι-προμαχώνες των Ελληνοορθοδόξων Εκκλησιών μας που σήμερα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ευωδιάζουν θυμιάμα και λαλούν την μαρτυρία των νεομαρτύρων και τους αγώνες των Εθνομαρτύρων μας.
Σ΄αυτά εδώ τα βράχια άνθισε και καρποφόρησε το δέντρο της Ρωμαίικης λευτεριάς με τα κλαριά του ανέκαθεν προσανατολισμένα στα ΕλληνοΧριστιανικά ιδεώδη, και τους γλυκούς καρπούς του θυσία αλήθειας στην Παγκόσμια ιστορία.
Πολλοί πέρασαν και πετροβόλησαν αυτή την πλούσια «Ρωμαίικη καρυδιά» γιατί τα εσώψυχά τους είναι γεμάτα με το ψηλαφητό σκοτάδι των αντίχριστων πνευματικών ρευμάτων.
Οι οπαδοί αυτών των δήθεν «πολιτισμένων ρευμάτων» κατέληξαν δίχως να το καταλάβουν στα βοθρολύματα των ρεμάτων της ιστορίας.
Τώρα πάμε στο σήμερα.
Και αρχίζουμε από τους Νεοεποχίτες φωστήρες της νεοφιλελεύθερης σοφιστίας.
Κάποιοι τέτοι «δικοί μας» πριν από λίγο καιρό μας έλεγαν ότι η συνταγή των μνημονίων είναι λάθος και φυσικά λέγανε την αλήθεια.
Αίφνης μόλις πήρανε την «κουτάλα» μαγείρεψαν με αυτήν τη λάθος συνταγή.
Αυτό που φάγαμε εμείς μετά δίχως να το θέλουμε ήταν Εθνικά αηδιαστικό.
Όμως εμείς σαν Ρωμιοί γευόμασθε μόνο τις καθαρές συνταγές του Ουρανού γιατί ιστορικά έχουμε ταυτίσει την πρόνοια της ζωής μας με τη Θεία οικονομία του Αγίου Τριαδικού Θεού.
Ο καιρός των Ελλήνων και της αλήθειας έφτασε πλέον και θα εκπλήξει αυτούς που τόσους αιώνες πολεμούν το Ρωμαίικο με λύσσα.
Σήμερα αυτό το καθημερινό μοιρολόι των εκατομμυρίων Ελλήνων οι οποίοι αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον του τόπου, για το πως θα ζήσουν τα παιδιά τους, κρύβει την σπίθα της ελπίδας για το ότι η ώρα έχει ζυγώσει για μια άλλη Ελλάδα.
Το νέο Έπος-θαύμα που φαίνεται να ξεκινά θα είναι ανεπανάληπτο και συγκινησιακά φορτισμένο.
Τώρα θα υπομένουμε για λίγο για να κερδίσουμε το αληθινό και αιώνιο .
Τελικά δεν θα καταλήξουμε στα χαρέμια των τοκογλύφων-δανειστών γιατί την ενέδρα-παγίδα σ΄αυτούς, την έχει στήσει το πνεύμα των αγωνιστών του 1821 που δεν θα επιτρέψει τα εγγόνια τους να καταλήξουν στα σκλαβοπάζαρα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Άλλωστε ο Θεός του Κολοκοτρώνη έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω.
Η υπογραφή αυτή είναι αξιόπιστη και διαχρονική και εμπεριέχει την προσδοκία του Ρωμαίικου για το ποθούμενο.
Από το ΗΠΕΙΡΟΣ ΕΛΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου