Όσοι αφελείς στην Ελλάδα πίστεψαν ότι το ευρώ θα ήταν πυλώνας μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης και θα έκανε την Ελλάδα «ισότιμο εταίρο» του «πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» –αν δεν είναι προβοκάτορες– είναι απλώς περιπτώσεις παρόμοιες με εκείνες που περιγράφονται σε ταινίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, όπου ένας αφελής επαρχιώτης πάει στην πρωτεύουσα και τον πιάνουν κορόιδο...
Του Νίκου Λάου
Η ιστορία των χρηματοοικονομικών πολέμων δεν είναι ούτε βραχύτερη ούτε λιγότερο δραματική από την ιστορία των συμβατικών πολέμων.
Όμως, πορ’ ότι πολλοί έχουν κατανοήσει τη δύναμη του χρήματος να υποτάσσει έθνη, η δυνατότητα του χρήματος να...αποτελέσει πλήρες υποκατάστατο των συμβατικών όπλων για τη διενέργεια πολέμων συνειδητοποιήθηκε μόλις τα τελευταία εκατό χρόνια...
Οι Αμερικανοί τραπεζίτες έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς αρχικά εντάχθηκαν στο σύστημα Federal Reserve, τον κεντρικό τραπεζίτη του δολαρίου, και ύστερα επιβλήθηκαν σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς εξασφάλισαν, μέσω των συμφωνιών Bretton-Woods (Ιούλιος 1944), ότι το αμερικανικό δολάριο θα ήταν το νόμισμα εκκαθάρισης των διεθνών πληρωμών.
Εξίσου σημαντικό αποτέλεσμα των συμφωνιών Bretton-Woods ήταν η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), το οποίο ελέγχεται από το σύστημα Federal Reserve.
Όπως στην περίπτωση των συμβατικών πολέμων, έτσι και στην περίπτωση των χρηματοοικονομικών πολέμων ο σκοπός είναι η καθυπόταξη ενός κράτους συνολικά ή η επιβολή ενός καθεστώτος μερικού ελέγχου επί ενός κράτους.
Το σχέδιο είχε ως εξής: πρώτο βήμα η συγκέντρωση των τραπεζών στο σύστημα Federal Reserve και δεύτερο βήμα ο έλεγχος της βιομηχανίας από το σύστημα Federal Reserve.
Η χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε στη Μεγάλη Βρετανία το 1992, κυρίως ως συνέπεια των κερδοσκοπικών κινήσεων του Τζορτζ Σόρος (George Soros) στην αγορά ξένου συναλλάγματος (FOREX), ο οποίος είναι στενά συνδεδεμένος με τραπεζίτες του συστήματος Federal Reserve, επέτρεψε στον ίδιο να αποκομίσει κέρδη ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων μέσα σε μια ημέρα, προκάλεσε την υποτίμηση μιας ντουζίνας ευρωπαϊκών νομισμάτων και επίσης επέφερε την επιβράδυνση της εισαγωγής του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος (ευρώ) κατά έξι χρόνια!
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι η κρίση του 1992, την οποία εξασφάλισε ο χρηματοοικονομικός «στρατηγός» Τζορτζ Σόρος, αύξησε σημαντικά την επιρροή των ΗΠΑ επί της ευρωπαϊκής οικονομίας, καθώς αμερικανικοί οικονομικοί παράγοντες μπόρεσαν να αγοράσουν σε μεγάλη κλίμακα μετοχές ευρωπαϊκών επιχειρήσεων σε δραστικά χαμηλότερες τιμές λόγω της κρισής.
Επίσης ο Σόρος ήταν ο χρηματοοικονομικός«στρατηγός» που πυροδότησε την κρίση του 1995 στο Μεξικό.
Με εκείνη την κρίση απετράπη και κατέρρευσε το σχέδιο κατασκευής μιας δια-ωκεάνιας διώρυγας, η οποία θα είχε αποτελέσει σημαντικό ανταγωνιστή της Διώρυγας του Παναμά, η οποία ελέγεχεται από τις ΗΠΑ.
Τον ίδιο χρόνο, δηλαδή το 1995, ο Σόρος χτύπησε με τα χρηματοοικονομικά όπλα του την Ιαπωνία, προκαλώντας της κρίση, ώστε να ανακόψει την αναπτυξιακή δυναμική της.
Συγκεκριμένα, το 1995, το εθνικό νόμισμα της Ιαπωνίας, το γιέν, συνέχιζε να επιδεικνύει μια παρατεταμένη αναπτυξιακή δυναμική, η οποία έτεινε να καταστήσει την Ιαπωνία παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κέντρο, ανταγωνιστικό προς το αμερικανικό δολάριο, και μάλιστα τα δάνεια σε γιέν εξασφάλιζαν όχι μόνο την αύξηση της ιαπωνικής ισχύος αλλά και τη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη όλης της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Τότε λοιπόν, το 1995, ο Σόρος, με την υποστήριξη τραπεζιτών που ήταν μέλη του συστήματος Federal Reserve, εξαπέλυσε κερδοσκοπικές επιθέσεις οι οποίες επέφεραν την κατάρρευση των χρηματοοικονομικών συστημάτων της Ινδονησίας, της Νότιας Κορέας, της Ταϊλάνδης, της Μαλαισίας και του Χονγκ Κονγκ.
Όλοι οι «Τίγρεις του Ειρηνικού» υποχρεώθηκαν να αλυσοδεθούν στο αμερικανικό δολάριο και η Ιαπωνία να συμμαζευτεί.
Επίσης, εκμεταλλευόμενες την πτώση των τιμών των μετοχών σε αυτές τις χώρες καθώς και τη συνεπακόλουθη πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη Dow Jones, οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, δηλαδή η IBM, η Intel, η Motorola, η Compaq, η Dell και η Hewlett Packard, εξαγόρασαν σημαντικό μέρος του μετοχικού κεφαλαίου αντίστοιχων εταιρειών στις χώρες του Ειρηνικού που είχαν πληγεί από τον Σόρος και ακόμη επαναγόρασαν σε πολύ χαμηλές τιμές δικές τους μετοχές που τις κατείχαν τρίτοι.
Ο Σόρος δεν δρα μόνος
Η οργάνωση και διεξαγωγή των κρίσεων δεν περιλαμβάνει μόνο αμιγώς χρηματοοικονομικές κινήσεις, σαν αυτές του Σόρος, αλλά και πληροφοριακές και ψυχολογικές επιχειρήσεις.
Ακόμη κι αν διεθέτε τα δισεκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιεί στις χρηματοοικονομικές μάχες του, ο Σόρος δεν θα μπορούσε να πετύχει τους σκοπούς του χωρίς άλλες προετοιμασίες.
Μέρος αυτών των άλλων αναγκαίων προετοιμασιών είναι να διαμορφωθεί κατάλληλα η γνώμη εκείνων που δρουν στις χρηματοοικονομικές αγορές, ώστε να θεωρήσουν ως αναπόφευκτη, ως αντικειμενική συνθήκη (και όχι ως στημμένη επιχείρηση), μια αναδυόμενη κρίση.
Εάν συμβεί αυτό, δηλαδή αν οι παίκτες στο χρηματοοικονομικό σύστημα πειστούν ότι μια αναδυόμενη κρίση είναι ένα αναπόφευκτο αντικειμενικό δεδομένο, τότε ακόμη και ένα μικρό ποσό (μερικά δισεκατομμύρια δολάρια) –«μικρό» ως προς το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας–μπορεί να πυροδοτήσει μείζονα γεγονότα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, να επιφέρει υποτιμήσεις εθνικών νομισμάτων και μετοχών και να βυθίσει σε κρίσεις ολόκληρες οικονομικές περιφέρειες του πλανήτη.
Διότι η μάζα θα είναι κατάλληλα «κουρδισμένη» για να συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις επιθυμίες και επιδιώξεις των χρηματοοικονομικών «στρατηγών» που δίνουν το σύνθημα στις αγορές.
Εδώ ακριβώς φαίνεται και ο σημαντικός ρόλος των τεχνοκρατών και των δημοσιογράφων που είναι στρατευμένοι σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις.
Χρησιμοποιούνται για να πείσουν ότι το ξέσπασμα μιας κρίσης ήταν συνέπεια αντικειμενικών συνθηκών, ότι έφταιγε το θύμα, και έτσι να βοηθήσουν τους χρηματοοικονομικούς «στρατηγούς» που οργάνωσαν και διεξήγαγαν αυτήν την κρίση.
Με άλλα λόγια, για τους μεγάλους τραπεζίτες και τους μεγάλους κερδοσκόπους τύπου Σόρος, η διαχείριση του τρόπου που οι οικονομικοί παίκτες σκέπτονται και αισθάνονται αποτελεί τεράστιο πολλαπλασιαστή ισχύος.
Έτσι παρουσιάζεται και η κυπριακή κρίση ως επιγέννημα αναπότρεπτων αντικειμενικών προβλημάτων και όχι ως πολεμική ενέργεια του μεγάλου χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
Ομοίως, πριν λίγα χρόνια, στην Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έδρασε ως αξιωματικός μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών, μεταξύ των οποίων ο Σόρος και πολλοί άλλοι παράγοντες του συστήματος Federal Reserve, τους οποίους βοήθησε για να πραγματοποιήσουν επιτυχώς τη χρηματοοικονομική μάχη που ονομάζεται «ελληνική κρίση» και για να ενισχυθεί η επιρροή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι διάδοχοί του στην πρωθυπουργία, Λουκάς Παπαδήμος και Αντώνης Σαμαράς, παίζουν τον ρόλο τοπικών διοικητών για λογαριασμό μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών. Εννοείται ότι το συμφέρον της Ελλάδας δεν υπάρχει πουθενά στις πολιτικές όλων αυτών των παικτών.
Το σχέδιο για το ευρώ
Αν αναλύσουμε τις δηλώσεις του Σόρος, δημοσιεύματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που συνδέονται με τα συμφέροντά του και ενέργειες εταιρειών που χρηματοδοτούνται από το ίδρυμά του, δεν είναι δύσκολο να δούμε ποιο είναι το επόμενο μεγάλο μέτωπο του χρηματοοικονομικού πολέμου: η Ευρώπη.
Από το 2012 και μετά έχει αυξηθεί ο κίνδυνος αποσύνθεσης της Ευρωζώνης. Συζητείται επί μακρόν και από διάφορες πλευρές ότι οι χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση, δηλαδή η Ελλάδα και η Κύπρος, μπορεί να βγουν από το ευρώ, γεγονός το οποίο θα αποδυνάμωνε πολύ την Ευρωζώνη.
Επίσης, τελευταία, οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει σημαντικές πρωτοβουλίες που δείχνουν ότι επίκειται μια σημαντική οικονομική αναδιάρθρωση στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα, τους τελευταίους μήνες, η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί (και το δηλώνει ανοιχτά) να δημιουργήσει μια Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε αφενός να εξαλείψει κάθε υφιστάμενο σήμερα εμπόδιο στη διείσδυση του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ευρώπη, αφετέρου –έχοντας επιφέρει την κατάρρευση του ευρώ– να εξαγοράσει τους καλύτερους ευρωπαϊκούς οικονομικούς πόρους με τα πληθωριστικά δολάριά της, που τυπώνει αφιδώς, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι έτσι οι ΗΠΑ διασώζουν την Ευρώπη.
Συγχρόνως, με αυτόν τον τρόπο, οι ΗΠΑ θα επιτύχουν να αποτρέψουν οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη για την Ουάσινγκτον κίνηση επανεκβιομηχάνισης της Ευρώπης και θα επιχειρήσουν να πλήξουν σοβαρά τις οικονομίες της Κίνας πρωτίστως και κατ’ επέκταση της Ρωσίας.
Το σχέδιο των μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών για το ευρώ έχει ως εξής: χρησιμοποιείται το ευρώ για να ελεγχθούν κεντρικά οι οικονομίες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, μεταδίδεται μια κρίση από τις ΗΠΑ στην Ευρωζώνη, η καταστροφικότητα της οποίας πολλαπλασιάζεται από το χρηματοοικονομικό σύστημα της ίδιας της Ευρωζώνης, προωθείται, στη συνέχεια, η τραπεζική ενοποίηση της Ευρωζώνης (όπως έχει πει ήδη η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ), ώστε η Ευρωζώνη να υποστεί μια δραματική συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου, όπως συνέβη στις ΗΠΑ με το σύστημα Federal Reserve.
Μόλις επιβληθεί και στην Ευρωζώνη ένα σύστημα χρηματοοικονομικού συγκεντρωτισμού (σαν εκείνο της Federal Reserve), το οποίο, λόγω της κρίσης, θα καταπιεί τη μερίδα του λέοντος της πραγματικής, παραγωγικής οικονομίας της Ευρωζώνης (εξέλιξη η οποία υποβοηθείται από την κρίση), θα επιβληθούν οι δυνάμεις της Federal Reserve στην Ευρώπη, όπου, λόγω της κρίσης, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα είναι πλέον συγκεντρωμένο και άρα θα μπορεί σχετικά εύκολα να μεταβιβαστεί ο έλεγχος επ’ αυτού.
Έτσι, δεν θα έχουμε τον χρηματοοικονομικό φασισμό της Ευρωζώνης, αλλά τον χρηματοοικονομικό φασισμό της Ευρωατλαντικής Ζώνης.
Όσοι αφελείς στην Ελλάδα πίστεψαν ότι το ευρώ θα ήταν πυλώνας μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης και θα έκανε την Ελλάδα «ισότιμο εταίρο» του «πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» –αν δεν είναι προβοκάτορες–είναι απλώς περιπτώσεις παρόμοιες με εκείνες που περιγράφονται σε ταινίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, όπου ένας αφελής επαρχιώτης πάει στην πρωτεύουσα και τον πιάνουν κορόιδο.
Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα στοιχείο είναι ότι πολλοί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες στην Ελλάδα παίζουν παιχνίδια ισχύος των οποίων την πλήρη εικόνα και δομή αγνοούν, άσχετα αν κερδίζουν κι αυτοί κάτι –σε οικονομικό ή σε πολιτικό επίπεδο– στο μεσοδιάστημα.
Το παιχνίδι της Fed για παγκόσμια οικονομική κυριαρχία αποκαλύφθηκε πρόσφατα στις ΗΠΑ, όπου ξέσπασε το εξής σκάνδαλο: το σύστημα Federal Reserve παρέχει μυστικά δάνεια σε πιστές προς αυτό τράπεζες, εκτός του στενού κύκλου του εν λόγω συστήματος, ώστε, με χρηματοδοτήσεις της Fed, οι εν λόγω έμπιστες τράπεζες να αγοράζουν μετοχές υποσχόμενων επιχειρήσεων ανά τον κόσμο που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια ιδιωτικών τραπεζών (private banks)και αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες λόγω της κρίσης που ξεκίνησε το 2008.
Αυτό το μυστικό σχέδιο του συστήματος Federal Reserve για τη συγκέντρωση του κεφαλαίου εξηγεί για ποιον λόγο δεν επέρχεται πληθωριστική κρίση από το τύπωμα νέων δολαρίων: αυτά τα δολάρια δεν φθάνουν ποτέ στην πραγματική οικονομία, αλλά χρησιμοποιούνται ηλεκτρονικά από το δίκτυο των υποταγμένων στη Fed τραπεζών για να αγοράζουν μετοχικά χαρτοφυλάκια ανά τον κόσμο και να οικοδομήσουν την οικονομική αυτοκρατορία του συστήματος Federal Reserve.
Έτσι εξηγείται και γιατί, εν μέσω κρίσης και πείνας για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ, γίνονται ανοδικά ράλι σε μεγάλα χρηματιστήρια.
Στο επίπεδο της οικονομικής προπαγάνδας,σήμερα, το κορυφαίο όπλο είναι ο μύθος ότι ένα κράτος εξαρτάται ζωτικά από τα συναλλαγματικά αποθέματά του.
Αυτός ο μύθος κάνει τους κυβερνώντες να υποτάσσονται στη λογική της χρηματοοικονομικής και να ξεχνούν την πραγματική παραγωγική βάση της οικονομίας.
Μια χώρα με ισχυρή παραγωγική βάση –π.χ. πρώτες ύλες, αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, τεχνολογία, κ.λπ.– δεν έχει ανάγκη να συσσωρεύει συναλλαγματικά αποθέματα, ούτε είναι τόσο ευάλωτη σε νομισματικούς πολέμους.
Σήμερα, μεταξύ των μεγάλων παγκόσμιων παικτών, η Ρωσία είναι η μοναδική χώρα που έχει οικονομία ικανή να αντεπιτεθεί στο επεκτεινόμενο σύστημα του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, αρκεί η ρωσική κυβέρνηση να μην πέσει θύμα μιας επικίνδυνης νέας γενιάς οικονομολόγων που έχουν ανατραφεί με τις θεωρίες του αμερικανικού χρηματοοικονομικού καπιταλισμού.
Του Νίκου Λάου
Όμως, πορ’ ότι πολλοί έχουν κατανοήσει τη δύναμη του χρήματος να υποτάσσει έθνη, η δυνατότητα του χρήματος να...αποτελέσει πλήρες υποκατάστατο των συμβατικών όπλων για τη διενέργεια πολέμων συνειδητοποιήθηκε μόλις τα τελευταία εκατό χρόνια...
Οι Αμερικανοί τραπεζίτες έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς αρχικά εντάχθηκαν στο σύστημα Federal Reserve, τον κεντρικό τραπεζίτη του δολαρίου, και ύστερα επιβλήθηκαν σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς εξασφάλισαν, μέσω των συμφωνιών Bretton-Woods (Ιούλιος 1944), ότι το αμερικανικό δολάριο θα ήταν το νόμισμα εκκαθάρισης των διεθνών πληρωμών.
Εξίσου σημαντικό αποτέλεσμα των συμφωνιών Bretton-Woods ήταν η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), το οποίο ελέγχεται από το σύστημα Federal Reserve.
Όπως στην περίπτωση των συμβατικών πολέμων, έτσι και στην περίπτωση των χρηματοοικονομικών πολέμων ο σκοπός είναι η καθυπόταξη ενός κράτους συνολικά ή η επιβολή ενός καθεστώτος μερικού ελέγχου επί ενός κράτους.
Στη μεν περίπτωση των συμβατικών πολέμων τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα είναι οι μάχες, στη δε περίπτωση των χρηματοοικονομικών πολέμων τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα είναι οι κρίσεις.Η πιο σημαντική κρίση του 20ού αιώνα, η λεγόμενη Μεγάλη Ύφεση (1929), στις ΗΠΑ, επέτρεψε στη Federal Reserve να συγκεντρώσει τον χρυσό των τραπεζών της χώρας και στη συνέχεια έδωσε τη δυνατότητα στις τράπεζες που ήταν μέλη του συστήματος Federal Reserve να ελέγξουν το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής βιομηχανίας.
Το σχέδιο είχε ως εξής: πρώτο βήμα η συγκέντρωση των τραπεζών στο σύστημα Federal Reserve και δεύτερο βήμα ο έλεγχος της βιομηχανίας από το σύστημα Federal Reserve.
Η χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε στη Μεγάλη Βρετανία το 1992, κυρίως ως συνέπεια των κερδοσκοπικών κινήσεων του Τζορτζ Σόρος (George Soros) στην αγορά ξένου συναλλάγματος (FOREX), ο οποίος είναι στενά συνδεδεμένος με τραπεζίτες του συστήματος Federal Reserve, επέτρεψε στον ίδιο να αποκομίσει κέρδη ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων μέσα σε μια ημέρα, προκάλεσε την υποτίμηση μιας ντουζίνας ευρωπαϊκών νομισμάτων και επίσης επέφερε την επιβράδυνση της εισαγωγής του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος (ευρώ) κατά έξι χρόνια!
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι η κρίση του 1992, την οποία εξασφάλισε ο χρηματοοικονομικός «στρατηγός» Τζορτζ Σόρος, αύξησε σημαντικά την επιρροή των ΗΠΑ επί της ευρωπαϊκής οικονομίας, καθώς αμερικανικοί οικονομικοί παράγοντες μπόρεσαν να αγοράσουν σε μεγάλη κλίμακα μετοχές ευρωπαϊκών επιχειρήσεων σε δραστικά χαμηλότερες τιμές λόγω της κρισής.
Επίσης ο Σόρος ήταν ο χρηματοοικονομικός«στρατηγός» που πυροδότησε την κρίση του 1995 στο Μεξικό.
Με εκείνη την κρίση απετράπη και κατέρρευσε το σχέδιο κατασκευής μιας δια-ωκεάνιας διώρυγας, η οποία θα είχε αποτελέσει σημαντικό ανταγωνιστή της Διώρυγας του Παναμά, η οποία ελέγεχεται από τις ΗΠΑ.
Τον ίδιο χρόνο, δηλαδή το 1995, ο Σόρος χτύπησε με τα χρηματοοικονομικά όπλα του την Ιαπωνία, προκαλώντας της κρίση, ώστε να ανακόψει την αναπτυξιακή δυναμική της.
Συγκεκριμένα, το 1995, το εθνικό νόμισμα της Ιαπωνίας, το γιέν, συνέχιζε να επιδεικνύει μια παρατεταμένη αναπτυξιακή δυναμική, η οποία έτεινε να καταστήσει την Ιαπωνία παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κέντρο, ανταγωνιστικό προς το αμερικανικό δολάριο, και μάλιστα τα δάνεια σε γιέν εξασφάλιζαν όχι μόνο την αύξηση της ιαπωνικής ισχύος αλλά και τη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη όλης της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Τότε λοιπόν, το 1995, ο Σόρος, με την υποστήριξη τραπεζιτών που ήταν μέλη του συστήματος Federal Reserve, εξαπέλυσε κερδοσκοπικές επιθέσεις οι οποίες επέφεραν την κατάρρευση των χρηματοοικονομικών συστημάτων της Ινδονησίας, της Νότιας Κορέας, της Ταϊλάνδης, της Μαλαισίας και του Χονγκ Κονγκ.
Όλοι οι «Τίγρεις του Ειρηνικού» υποχρεώθηκαν να αλυσοδεθούν στο αμερικανικό δολάριο και η Ιαπωνία να συμμαζευτεί.
Επίσης, εκμεταλλευόμενες την πτώση των τιμών των μετοχών σε αυτές τις χώρες καθώς και τη συνεπακόλουθη πτώση του χρηματιστηριακού δείκτη Dow Jones, οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, δηλαδή η IBM, η Intel, η Motorola, η Compaq, η Dell και η Hewlett Packard, εξαγόρασαν σημαντικό μέρος του μετοχικού κεφαλαίου αντίστοιχων εταιρειών στις χώρες του Ειρηνικού που είχαν πληγεί από τον Σόρος και ακόμη επαναγόρασαν σε πολύ χαμηλές τιμές δικές τους μετοχές που τις κατείχαν τρίτοι.
Ο Σόρος δεν δρα μόνος
Η οργάνωση και διεξαγωγή των κρίσεων δεν περιλαμβάνει μόνο αμιγώς χρηματοοικονομικές κινήσεις, σαν αυτές του Σόρος, αλλά και πληροφοριακές και ψυχολογικές επιχειρήσεις.
Ακόμη κι αν διεθέτε τα δισεκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιεί στις χρηματοοικονομικές μάχες του, ο Σόρος δεν θα μπορούσε να πετύχει τους σκοπούς του χωρίς άλλες προετοιμασίες.
Μέρος αυτών των άλλων αναγκαίων προετοιμασιών είναι να διαμορφωθεί κατάλληλα η γνώμη εκείνων που δρουν στις χρηματοοικονομικές αγορές, ώστε να θεωρήσουν ως αναπόφευκτη, ως αντικειμενική συνθήκη (και όχι ως στημμένη επιχείρηση), μια αναδυόμενη κρίση.
Εάν συμβεί αυτό, δηλαδή αν οι παίκτες στο χρηματοοικονομικό σύστημα πειστούν ότι μια αναδυόμενη κρίση είναι ένα αναπόφευκτο αντικειμενικό δεδομένο, τότε ακόμη και ένα μικρό ποσό (μερικά δισεκατομμύρια δολάρια) –«μικρό» ως προς το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας–μπορεί να πυροδοτήσει μείζονα γεγονότα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, να επιφέρει υποτιμήσεις εθνικών νομισμάτων και μετοχών και να βυθίσει σε κρίσεις ολόκληρες οικονομικές περιφέρειες του πλανήτη.
Διότι η μάζα θα είναι κατάλληλα «κουρδισμένη» για να συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις επιθυμίες και επιδιώξεις των χρηματοοικονομικών «στρατηγών» που δίνουν το σύνθημα στις αγορές.
Εδώ ακριβώς φαίνεται και ο σημαντικός ρόλος των τεχνοκρατών και των δημοσιογράφων που είναι στρατευμένοι σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις.
Χρησιμοποιούνται για να πείσουν ότι το ξέσπασμα μιας κρίσης ήταν συνέπεια αντικειμενικών συνθηκών, ότι έφταιγε το θύμα, και έτσι να βοηθήσουν τους χρηματοοικονομικούς «στρατηγούς» που οργάνωσαν και διεξήγαγαν αυτήν την κρίση.
Με άλλα λόγια, για τους μεγάλους τραπεζίτες και τους μεγάλους κερδοσκόπους τύπου Σόρος, η διαχείριση του τρόπου που οι οικονομικοί παίκτες σκέπτονται και αισθάνονται αποτελεί τεράστιο πολλαπλασιαστή ισχύος.
Το μεγάλο χρηματοοικονομικό κεφάλαιο έχει συγκεντρωθεί πλέον και διεξάγει πόλεμο, τόσο μέσω χρηματοοικονομικών όπλων (για τον έλεγχο οικονομικών πόρων) όσο και μέσω πληροφοριακών και ψυχολογικών επιχειρήσεων (για τον έλεγχο του νου).Γι’ αυτό και στην πιο πρόσφατη περίπτωση κρίσης, εκείνη της Κύπρου, βλέπουμε οργανωμένες πληροφοριακές και ψυχολογικές επιχειρήσεις που «ξαφνικά» αποκαλύπτουν στην κοινή γνώμη πόσο διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό ήταν το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το ίδιο εκείνο χρηματοπιστωτικό σύστημα που πρόπερσι είχε περάσει επιτυχώς τα κρας τεστ των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών Αρχών.
Έτσι παρουσιάζεται και η κυπριακή κρίση ως επιγέννημα αναπότρεπτων αντικειμενικών προβλημάτων και όχι ως πολεμική ενέργεια του μεγάλου χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
Ομοίως, πριν λίγα χρόνια, στην Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έδρασε ως αξιωματικός μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών, μεταξύ των οποίων ο Σόρος και πολλοί άλλοι παράγοντες του συστήματος Federal Reserve, τους οποίους βοήθησε για να πραγματοποιήσουν επιτυχώς τη χρηματοοικονομική μάχη που ονομάζεται «ελληνική κρίση» και για να ενισχυθεί η επιρροή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι διάδοχοί του στην πρωθυπουργία, Λουκάς Παπαδήμος και Αντώνης Σαμαράς, παίζουν τον ρόλο τοπικών διοικητών για λογαριασμό μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών. Εννοείται ότι το συμφέρον της Ελλάδας δεν υπάρχει πουθενά στις πολιτικές όλων αυτών των παικτών.
Το σχέδιο για το ευρώ
Αν αναλύσουμε τις δηλώσεις του Σόρος, δημοσιεύματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που συνδέονται με τα συμφέροντά του και ενέργειες εταιρειών που χρηματοδοτούνται από το ίδρυμά του, δεν είναι δύσκολο να δούμε ποιο είναι το επόμενο μεγάλο μέτωπο του χρηματοοικονομικού πολέμου: η Ευρώπη.
Από το 2012 και μετά έχει αυξηθεί ο κίνδυνος αποσύνθεσης της Ευρωζώνης. Συζητείται επί μακρόν και από διάφορες πλευρές ότι οι χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση, δηλαδή η Ελλάδα και η Κύπρος, μπορεί να βγουν από το ευρώ, γεγονός το οποίο θα αποδυνάμωνε πολύ την Ευρωζώνη.
Επίσης, τελευταία, οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει σημαντικές πρωτοβουλίες που δείχνουν ότι επίκειται μια σημαντική οικονομική αναδιάρθρωση στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα, τους τελευταίους μήνες, η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί (και το δηλώνει ανοιχτά) να δημιουργήσει μια Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε αφενός να εξαλείψει κάθε υφιστάμενο σήμερα εμπόδιο στη διείσδυση του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ευρώπη, αφετέρου –έχοντας επιφέρει την κατάρρευση του ευρώ– να εξαγοράσει τους καλύτερους ευρωπαϊκούς οικονομικούς πόρους με τα πληθωριστικά δολάριά της, που τυπώνει αφιδώς, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι έτσι οι ΗΠΑ διασώζουν την Ευρώπη.
Συγχρόνως, με αυτόν τον τρόπο, οι ΗΠΑ θα επιτύχουν να αποτρέψουν οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη για την Ουάσινγκτον κίνηση επανεκβιομηχάνισης της Ευρώπης και θα επιχειρήσουν να πλήξουν σοβαρά τις οικονομίες της Κίνας πρωτίστως και κατ’ επέκταση της Ρωσίας.
Το σχέδιο των μεγάλων χρηματοοικονομικών στρατηγών για το ευρώ έχει ως εξής: χρησιμοποιείται το ευρώ για να ελεγχθούν κεντρικά οι οικονομίες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, μεταδίδεται μια κρίση από τις ΗΠΑ στην Ευρωζώνη, η καταστροφικότητα της οποίας πολλαπλασιάζεται από το χρηματοοικονομικό σύστημα της ίδιας της Ευρωζώνης, προωθείται, στη συνέχεια, η τραπεζική ενοποίηση της Ευρωζώνης (όπως έχει πει ήδη η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ), ώστε η Ευρωζώνη να υποστεί μια δραματική συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου, όπως συνέβη στις ΗΠΑ με το σύστημα Federal Reserve.
Μόλις επιβληθεί και στην Ευρωζώνη ένα σύστημα χρηματοοικονομικού συγκεντρωτισμού (σαν εκείνο της Federal Reserve), το οποίο, λόγω της κρίσης, θα καταπιεί τη μερίδα του λέοντος της πραγματικής, παραγωγικής οικονομίας της Ευρωζώνης (εξέλιξη η οποία υποβοηθείται από την κρίση), θα επιβληθούν οι δυνάμεις της Federal Reserve στην Ευρώπη, όπου, λόγω της κρίσης, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θα είναι πλέον συγκεντρωμένο και άρα θα μπορεί σχετικά εύκολα να μεταβιβαστεί ο έλεγχος επ’ αυτού.
Έτσι, δεν θα έχουμε τον χρηματοοικονομικό φασισμό της Ευρωζώνης, αλλά τον χρηματοοικονομικό φασισμό της Ευρωατλαντικής Ζώνης.
Όσοι αφελείς στην Ελλάδα πίστεψαν ότι το ευρώ θα ήταν πυλώνας μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης και θα έκανε την Ελλάδα «ισότιμο εταίρο» του «πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» –αν δεν είναι προβοκάτορες–είναι απλώς περιπτώσεις παρόμοιες με εκείνες που περιγράφονται σε ταινίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, όπου ένας αφελής επαρχιώτης πάει στην πρωτεύουσα και τον πιάνουν κορόιδο.
Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα στοιχείο είναι ότι πολλοί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες στην Ελλάδα παίζουν παιχνίδια ισχύος των οποίων την πλήρη εικόνα και δομή αγνοούν, άσχετα αν κερδίζουν κι αυτοί κάτι –σε οικονομικό ή σε πολιτικό επίπεδο– στο μεσοδιάστημα.
Το ευρώ είναι εργαλείο διεξαγωγής χρηματοοικονομικού πολέμου από μεγάλους παγκόσμιους παίκτες για την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία, η δε Ευρωζώνη είναι το μέτωπο όπου θα δοθεί η τελική μάχη για την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία.Το παιχνίδι της Fed
Το παιχνίδι της Fed για παγκόσμια οικονομική κυριαρχία αποκαλύφθηκε πρόσφατα στις ΗΠΑ, όπου ξέσπασε το εξής σκάνδαλο: το σύστημα Federal Reserve παρέχει μυστικά δάνεια σε πιστές προς αυτό τράπεζες, εκτός του στενού κύκλου του εν λόγω συστήματος, ώστε, με χρηματοδοτήσεις της Fed, οι εν λόγω έμπιστες τράπεζες να αγοράζουν μετοχές υποσχόμενων επιχειρήσεων ανά τον κόσμο που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια ιδιωτικών τραπεζών (private banks)και αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες λόγω της κρίσης που ξεκίνησε το 2008.
Αυτό το μυστικό σχέδιο του συστήματος Federal Reserve για τη συγκέντρωση του κεφαλαίου εξηγεί για ποιον λόγο δεν επέρχεται πληθωριστική κρίση από το τύπωμα νέων δολαρίων: αυτά τα δολάρια δεν φθάνουν ποτέ στην πραγματική οικονομία, αλλά χρησιμοποιούνται ηλεκτρονικά από το δίκτυο των υποταγμένων στη Fed τραπεζών για να αγοράζουν μετοχικά χαρτοφυλάκια ανά τον κόσμο και να οικοδομήσουν την οικονομική αυτοκρατορία του συστήματος Federal Reserve.
Έτσι εξηγείται και γιατί, εν μέσω κρίσης και πείνας για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ, γίνονται ανοδικά ράλι σε μεγάλα χρηματιστήρια.
Στο επίπεδο της οικονομικής προπαγάνδας,σήμερα, το κορυφαίο όπλο είναι ο μύθος ότι ένα κράτος εξαρτάται ζωτικά από τα συναλλαγματικά αποθέματά του.
Αυτός ο μύθος κάνει τους κυβερνώντες να υποτάσσονται στη λογική της χρηματοοικονομικής και να ξεχνούν την πραγματική παραγωγική βάση της οικονομίας.
Μια χώρα με ισχυρή παραγωγική βάση –π.χ. πρώτες ύλες, αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, τεχνολογία, κ.λπ.– δεν έχει ανάγκη να συσσωρεύει συναλλαγματικά αποθέματα, ούτε είναι τόσο ευάλωτη σε νομισματικούς πολέμους.
Σήμερα, μεταξύ των μεγάλων παγκόσμιων παικτών, η Ρωσία είναι η μοναδική χώρα που έχει οικονομία ικανή να αντεπιτεθεί στο επεκτεινόμενο σύστημα του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, αρκεί η ρωσική κυβέρνηση να μην πέσει θύμα μιας επικίνδυνης νέας γενιάς οικονομολόγων που έχουν ανατραφεί με τις θεωρίες του αμερικανικού χρηματοοικονομικού καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου