Πρέπει να αποτινάξουμε τους απάτριδες και τους εθνομηδενιστές που επιμένουν να μας διασώζουν μέσα από ένα εξόφθαλμο σχέδιο μαζικής δολοφονίας,

Βαυκαλίζοντας την λογική μας, γινόμαστε σε καθημερινή βάση συνεργοί στην παράδοση της πατρίδας μας, στην μετατροπή της σε χώρο – αποικία χρέους και στην μετάλλαξή μας σε άβουλα όντα, -τυπικούς ακίνδυνους για την εξουσία- πολίτες και κατ’ ουσίαν αιμοδότες και φανατικούς υποστηρικτές των πρόθυμων εθελοντών δημίων μας.

Δυστυχώς, το φαινόμενο της...

αναζήτησης του «άριστου» που θα αποδώσει το δίκαιο, που θα λειτουργήσει ως απελευθερωτής και που θα αναλάβει τις αμαρτίες όλων μας ως από μηχανής θεός, τείνει να καταστεί ως κύριο χαρακτηριστικό ενός άτυπου αυτοκτονικού ιδεασμού –αυτοχειριασμού-, που αθωώνει τους πάντες πλην των ενόχων…!

Χωρίς να υπάρχει καμία ...
....επί της ουσίας διάθεση αυτοκριτικής, χωρίς να υπάρχει καμία ειλικρινής τάση δημιουργίας ενός κοινού τόπου για την αντιμετώπιση της σχεδιασμένης και εφαρμοζόμενης δουλοποίησής μας, επιχειρούμε το αδιανόητο της διαμαρτυρίας με τα χαρακτηριστικά ενός βολικού όχλου που ασχολείται επιμόνως με τα μείζονα αλλά χωρίς καμία απολύτως διάθεση να τα αντιμετωπίσει στην πράξη.

Εάν εμφανιζόταν κάποιος ο οποίος δεν θα είχε ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική, ο οποίος δεν θα είχε εμπλακεί ποτέ με τους μηχανισμούς του διεφθαρμένου κράτους, ο οποίος δεν θα είχε καμία οικονομική επιφάνεια και γενικότερα θα ήταν ένας απλός πολίτης, που θα αγαπούσε την πατρίδα του περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό, ποια θα ήταν η συμπεριφορά μας απέναντί του;

Δυστυχώς, θα τον αγνοούσαμε προφασιζόμενοι απειρία, μη ικανή γνώση ή πολιτική ικανότητα και θα τον διαπομπεύαμε για την τόλμη ή το θράσος του να ζητήσει -ένας κοινός θνητός, άγνωστος μεταξύ πολλών- την εμπιστοσύνη μας...

Έχουμε επιλέξει, ήδη, την καφενειακή αντιμετώπιση της διαχείρισης της ζωής μας, επιβεβαιώνοντας όλους εκείνους που μας θεωρούν πρόβατα, ανίκανα να λειτουργήσουν χωρίς «τσομπάνηδες» (βλ. κομματόσκυλα, κομματάρχες και επιτηδευμένα αναγνωρίσιμους «σωτήρες» και «διασώστες»). 

Οι ίδιες μας οι πράξεις επιβεβαιώνουν την θρασύτητα των δημίων μας και την επιμονή τους να συνεχίζουν την εφαρμογή της γενοκτονίας μας, έχοντας την βεβαιότητα πως δεν θα ανατραπούν και δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ευθύνες (ποινικές και όχι μόνο) των πράξεών τους που έχουν ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές, που από όλους –σχεδόν- χαρακτηρίζονται ως πράξεις εθνικής μειοδοσίας.

Όταν, λοιπόν, θα μπορέσουμε να ασκήσουμε πραγματική αυτοκριτική για την διάθεσή μας να αγωνιστούμε για τα αυτονόητα, για να επαναφέρουμε την (έστω και κάκιστη λειτουργούσα) δημοκρατία, για να αναταχθούμε ηθικά και εθνικά ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις της οικονομικής και εθνικής μας ανεξαρτησίας, τότε μέσα από μία ουσιαστική αυτοκάθαρσή μας, ίσως θα βρούμε τον βηματισμό μας προς την πραγματική κατεύθυνση που σήμερα βλέπουμε αλλά δεν έχουμε την δύναμη που απαιτείται για να ακολουθήσουμε.

Μέχρι τη στιγμή που θα κατανοήσουμε το πώς, το πότε και το γιατί θα πρέπει να αποτινάξουμε τους απάτριδες και τους εθνομηδενιστές που επιμένουν να μας διασώζουν μέσα από ένα εξόφθαλμο σχέδιο μαζικής δολοφονίας, ίσως τότε να μπορέσουμε μέσα από την μεταξύ μας ομόνοια να σχεδιάσουμε και το αύριο που επιθυμούμε να κατακτήσουμε για την πατρίδα μας. 

Αλλά, μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, είμαστε καταδικασμένοι να «κλαίμε το κακό το ριζικό μας» και να αποποιούμαστε το σύνολο των πραγματικών μας ευθυνών, αναμένοντες τον σωτήρα και αγνοώντας πως είναι ο άνδρας που κάνει τη γενιά…

Κωνσταντίνος