Το ιερατείο της Ευρώπης

Είναι απογοητευτικές οι δηλώσεις των κορυφαίων στελεχών της ΕΕ, οι οποίοι συγχέουν προφανώς το κοινό οικοδόμημα με το σοβιετικό τερατούργημα – οι  δείκτες μεταναστευτικού φόβου

.Ήταν ομολογουμένως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αντίδραση του ευρωπαϊκού ιερατείου, όσον αφορά το βρετανικό δημοψήφισμα – όπου η Βρετανία συνεχίζει ασφαλώς να είναι μέλος της ΕΕ, όσο δεν επικυρώνεται από τη Βουλή το αποτέλεσμα και δεν έχει κατατεθεί η αίτηση εξόδου της κατά το άρθρο 50 (πηγή), ενώ έχει πλήθος εναλλακτικών δυνατοτήτων (ανάλυση), με διάφορα σενάρια να κυκλοφορούν (άρθρο).

Ειδικότερα, ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (M. Schulz), αφού κατέκρινε έμμεσα τις αποφάσεις που παίρνονται από τα «ανόητα λαϊκά στρώματα», απαίτησε .....

...το άμεσο ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων αποχώρησης – παρά το ότι δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη νομική υποχρέωση της Βρετανίας. Υπενθυμίζω εδώ πως ο πρόεδρος της Γερμανίας είπε ότι, «οι ελίτ αυτή τη στιγμή δεν αποτελούν κανένα πρόβλημα, οι λαοί είναι το πρόβλημα»!

Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος της Κομισιόν (J.C. Juncker) αναφέρθηκε στις «ευρωπαϊκές αξίες», ζητώντας την περαιτέρω εμβάθυνση της ΕΕ – τη δημιουργία δηλαδή ενός υπερκράτους σοβιετικής μορφής, μέλους στη συνέχεια του υπό ίδρυση οικονομικού ΝΑΤΟ, κατά τις επιθυμίες των Η.Π.Α.

Αργότερα απαίτησε την ολοκλήρωση της Ευρωζώνης, δηλώνοντας παράλληλα πως θα εγκριθεί η συμφωνία με τον Καναδά (CETA) από την ΕΕ – παρακάμπτοντας «δημοκρατικά» τα εθνικά κοινοβούλια (ανάλυση). Εύλογα λοιπόν ακούγονται οι πρώτες φωνές που ζητούν την αντικατάσταση του – μαζί με όλους τους υπόλοιπους που δεν κατανοούν πώς ακριβώς πρέπει να εκπροσωπούν τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς.

Όσον αφορά το τρίτο κορυφαίο μέλος του ευρωπαϊκού ιερατείου, τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας (S. Gabriel), συνυπέγραψε με τον κ.Schulz ένα κείμενο με την ονομασία «Ιδρύοντας εκ νέου την Ευρώπη» – κυρίως με τη δαπάνη περισσοτέρων πόρων από την «κεντρική διοίκηση», καθώς επίσης με την ενίσχυση του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης!

Λογικά επομένως θύμισε σε κάποιο βαθμό την κομμουνιστική κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας – ο ηγέτης της οποίας (E. Honecker) τον Οκτώβριο του 1989, στην 40η επέτειο από την ίδρυση της, είπε την εξής πνευματώδη φράση: «Δεν πρόκειται να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του σοσιαλισμού ούτε τα βόδια, ούτε οι γάιδαροι«.

Οι δείκτες του μεταναστευτικού φόβου

Συνεχίζοντας, έχουν επίσης ενδιαφέρον οι αναφορές στο θέμα της μετανάστευσης, αφού θεωρείται πως διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο στην απόφαση του δημοψηφίσματος – γεγονός που αποδεικνύεται από το «δείκτη φόβου» που έχουν δημιουργήσει ορισμένοι επιστήμονες (γράφημα), για να μετρήσουν τη συμβολή του σε διάφορες εξελίξεις, όπως είναι η άνοδος των ακροδεξιών ρατσιστικών κομμάτων.

Επεξήγηση γραφήματος: Δείκτες μεταναστευτικού φόβου (κόκκινη καμπύλη, δεξιά κάθετος) και οικονομικής αβεβαιότητας (γαλάζια καμπύλη, αριστερή κάθετος) λόγω των μεταναστών – στο Ηνωμένο Βασίλειο, από το 1995 – 2015.

Η κόκκινη καμπύλη στο γράφημα αφορά το «δείκτη μεταναστευτικού φόβου» στη Βρετανία, ο οποίος μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση αυξάνεται συνεχώς. Η μπλε καμπύλη αναφέρεται στην αβεβαιότητα της οικονομικής πολιτικής, σε συνδυασμό με το θέμα της μετανάστευσης – ενώ ανάλογες ήταν οι εξελίξεις και σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, στη Γερμανία και στις Η.Π.Α. (πηγή).

Εν τούτοις δεν ήταν το μεταναστευτικό αυτό που οδήγησε τους Βρετανούς να ψηφίσουν ΟΧΙ στην Ευρώπη αλλά, κυρίως, η μετατροπή της σε γερμανική, αφού όλοι οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί διοικούνται από Γερμανούς – ενώ, ακόμη και αυτοί που στελεχώνονται από άλλους λαούς, όπως ο πρόεδρος της Κομισιόν, καθώς επίσης ο ανόητος Ολλανδός, υποτάσσονται στις απαιτήσεις της κεγκελαρίου και του αδιόρθωτου υπουργού οικονομικών της.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, παρά όλα όσα συμβαίνουν, είμαι της άποψης πως η ΕΕ αποτελεί ένα πολύ σπουδαίο εγχείρημα, όσον αφορά τη διατήρηση της ειρήνης στην ήπειρο μας, την ελεύθερη μετακίνηση των Ευρωπαίων κοκ. – ενώ είναι εξαιρετικά σημαντικό να διατηρηθεί, υπό την προϋπόθεση να αναμορφωθεί ορθολογικά, χωρίς να ποδοπατούνται οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Εν τούτοις είναι πολύ δύσκολο, ειδικά λόγω της ύπαρξης της Ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την μονόπλευρη «πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα» που ακολουθεί η Γερμανία – πόσο μάλλον αφού δεν φαίνεται ρεαλιστική η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της νομισματικής ζώνης, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατον να μην διαλυθεί, λόγω παντελούς έλλειψης μηχανισμών εξισορρόπησης των διαφορετικών οικονομικών εξελίξεων των μελών της.

Ως εκ τούτου, θα ήταν καλύτερα να διαλυθεί η Ευρωζώνη, επιστρέφοντας στην προ ευρώ εποχή, πριν καταστραφεί ολόκληρο το εγχείρημα – ενώ θα πρέπει παράλληλα να επιλυθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης ορισμένων χωρών της, μέσω μίας ευρωπαϊκής διάσκεψης χρέους, προτού αποτελέσει την ταφόπλακα της ηπείρου μας.