Ιερός Λόχος.

Σώμα από 300 επίλεκτους άντρες της πόλης των αρχαίων Θηβών που συγκροτήθηκε από τον Επαμεινώνδα και τον Γοργία, όταν η πόλη ήταν κάτω από την εξουσία των Λακεδαιμονίων.

Οι ιερολοχίτες συνδέονταν με δεσμούς φιλίας. Με τον όρκο τους μάλιστα να αγωνιστούν για τους υψηλούς σκοπούς της πατρίδας, χρησίμεψαν ως παράδειγμα αντρείας και πειθαρχίας και για τον υπόλοιπο στρατό. Ο ιερός λόχος διακρίθηκε στη μάχη των Λεύκτρων και στη Χαιρώνεια, όταν έπεσαν όλοι οι άντρες του αγωνιζόμενοι εναντίον του Φίλιππου του Β'. Προς τιμή τους, στον τόπο της μάχης πάνω από τον τύμβο, στήθηκε ένα πέτρινο λιοντάρι.

Ο αριθμός 300, καθιερώθηκε ως αριθμός επίλεκτων οπλιτών και υπήρχε και στη Σπάρτη και στην Κόρινθο. Αιώνες αργότερα, το 1821, σε απομίμηση του θηβαϊκού ιερού λόχου, δόθηκε στη Φωξάνη της Μολδαβίας από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες σπουδαστές και διανοούμενους από τις ελληνικές κοινότητες της Οδησσού. Είναι το πρώτο σώμα που εμφανίζεται με τη μορφή τακτικού στρατού.

Οι ιερολοχίτες είχαν μαύρη στολή και στο κάλυμμα του κεφαλιού υπήρχε το σήμα του θανάτου, μια νεκροκεφαλή κι από κάτω δυο κόκαλα. Το εθνόσημο είχε τρία χρώματα, λευκό, γαλάζιο και κόκκινο. Ο οπλισμός τους ήταν τουφέκι. Ο πρώτος διοργανωτής του λόχου ήταν ο Γεώργιος Καντακουζηνός, που τους όρκισε στο μητροπολιτικό ναό της Φωξάνης. 

Πριν ακόμη εκπαιδευτούν τελείως οι ιερολοχίτες πήραν μέρος στη μάχη του Δραγατσανίου, όπου και σχεδόν τελείως καταστράφηκαν. Όσοι σώθηκαν, κατέβηκαν στην Ελλάδα, όπου συνέχισαν ν' αγωνίζονται. 

Μνημεία για τους ιερολοχίτες έχουν στηθεί στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στην εκκλησία των Ταξιαρχών στο Πεδίο του Άρεως. Με το ίδιο όνομα, ιερός λόχος, συγκροτήθηκαν δύο ακόμη σώματα, ένα το 1867-77 στο ρωσοτουρκικό πόλεμο και το δεύτερο το 1940-41 στη Μέση Ανατολή.

Από την Live-Pedia.gr