Για να θέλει ο κ. Renzi να αποφύγει τον τραπεζικό πανικό (Bank runs), χορηγώντας 150 δις € έκτακτη βοήθεια στις ιταλικές τράπεζες, σημαίνει πως είναι πράγματι χρεοκοπημένες

Σύμφωνα με τη WSJ (πηγή), ο πρωθυπουργός της Ιταλίας βρήκε τρόπο να αποφύγει το βέτο της Γερμανίας (άρθρο), όσον αφορά τη στήριξη του χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος της χώρας του – με την παροχή κρατικών εγγυήσεων (πρόγραμμα στήριξης της ρευστότητας των τραπεζών), για τις οποίες δεν έφερε αντίρρηση ούτε η ευρωπαϊκή επιτροπή, ούτε η ΕΚΤ. 

Εύλογα επειδή ο διοικητής της ΕΚΤ είναι απόλυτα υπεύθυνος για την άθλια κατάσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ιταλίας – από την προηγούμενη θέση του.

Εν τούτοις, με κόκκινα δάνεια της τάξης των 360 δις €, όλες οι τράπεζες της Ιταλίας είναι χρεοκοπημένες – οπότε είναι θέμα χρόνου να ...

.....πανικοβληθούν οι μέτοχοι τους, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους. Φυσικά χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση της Ιταλίας το BREXIT, ως δικαιολογία της ανάγκης στήριξης των τραπεζών της – κάτι που προφανώς δεν ισχύει, αφού η οικονομία της χώρας είναι σε άθλια κατάσταση από πολλά χρόνια πριν (άρθρο).

Θεωρείται πάντως δεδομένο πως ο πρωθυπουργός της Ιταλίας κατάφερε να αποφύγει το βέτο της Γερμανίας με τον υπαινιγμό δημοψηφίσματος εξόδου από την ΕΕ, οπότε και από την Ευρωζώνη, κατά το πρότυπο της Βρετανίας – γεγονός που πανικόβαλε την καγκελάριο, η οποία δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει τον εξευτελισμό, καθώς επίσης την καταστροφή ενός ITEXIT.

Περαιτέρω, σύμφωνα με υπολογισμούς του ΔΝΤ, τα επισφαλή δάνεια στους ισολογισμούς των ιταλικών τραπεζών υπερβαίνουν πλέον το 19% του ΑΕΠ της Ιταλίας (2.141,16 δις $ το 2014), οπότε χρειάζονται επειγόντως αύξηση των κεφαλαίων τους – κάτι που, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ζήτησε να εξασφαλισθεί από την Ευρωζώνη, όπου όμως η καγκελάριος αρνήθηκε, επιμένοντας στο κούρεμα των ομολογιούχων.

Έτσι ο πρωθυπουργός κατέφυγε στο νέο τέχνασμα, για να αποφύγει τα πολιτικά προβλήματα που θα δημιουργούνταν – αφού τα ιταλικά νοικοκυριά τοποθετούν παραδοσιακά τα χρήματα τους σε τραπεζικά ομόλογα, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

.Επεξήγηση γραφήματος: Τραπεζικά ομόλογα που κατέχουν τα ιταλικά νοικοκυριά σε δις € (αριστερή κάθετος, μπλε καμπύλη). Ποσοστά επί των συνολικών τραπεζικών ομολόγων (γαλάζια καμπύλη, δεξιά κάθετος).

.Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, τα ιταλικά νοικοκυριά κατείχαν στο τέλος του 2015 τραπεζικά ομόλογα αξίας περίπου 200 δις € – τα οποία είναι μεν πολύ λιγότερα από το 2012, αφού πολλοί τα πούλησαν γνωρίζοντας το πρόβλημα, αλλά υπολογίζονται στο 30% των συνολικών ομολόγων που έχουν εκδώσει οι ιταλικές τράπεζες (γαλάζια καμπύλη, δεξιά κάθετος).

Εάν λοιπόν ο πρωθυπουργός κουρέψει εν πρώτοις τους ομολογιούχους για να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες, τότε δεν θα ζημιωθούν κάποιοι ανώνυμοι μεγάλοι επενδυτές, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά – άρα οι εκλογείς του.

Σε μία τέτοια περίπτωση η ανατροπή του θα ήταν δεδομένη, οπότε η πολιτική αστάθεια στη χώρα – γεγονός που σημαίνει πως η Ιταλία θα ακολουθούσε τα βήματα της Ελλάδας, παρασέρνοντας όμως μαζί της ολόκληρη την Ευρωζώνη, λόγω του μεγέθους της.

Εύλογα λοιπόν εκβιάστηκε τελικά η καγκελάριος, αντί να εκβιάσει αυτή, όπως συνέβη με την Ελλάδα – κάτι που, εφόσον το αντιληφθούν οι αγορές, δεν θα αφήσουν «αλώβητη» ούτε τη Γερμανία. 

Η αντίστροφη μέτρηση για την Ευρωζώνη έχει πάντως ξεκινήσει, ενώ πολύ δύσκολα θα αποφευχθεί – κάτι που δεν χρειάζεται μεγάλη διορατικότητα για να το κατανοήσει κανείς.